Foto: ca. 1930

Dat was in de zomer van 1944. Mijn latere vrouw Liesbeth was toen assistente bij de familie in jeugdherberg De Heemhoeve in Epe. Ik zelf probeerde (succesvol) uit handen van de Duitsers te blijven om niet naar Duitsland gestuurd te worden om daar te werken. ik zwierf heen en weer en was in de weekenden vaak op de Heemhoeve. Die fungeerde toen niet als jeugdherberg, maar als opvangtehuis voor 'bleekneusjes' uit Rotterdam. Groepen van zo'n 25 kinderen mochten daar enige weken logeren om bij te komen van de verschrikking van de oorlog
en om aan te sterken. Hulp was daarbij welkom want er was aan veel dingen gebrek. Zo moest het windaggregaat dat stroom opwekte nogal eens gerepareerd worden, of de waterpomp bediend om de tank weer te vullen. Aan eten en drinken was er gelukkig geen gebrek. Direct na Dolle Dinsdag toen de bevrijding nabij leek, ben ik definitief naar De Heemhoeve gegaan. Ik was daar niet de enige onderduiker, behalve vader Abspoel waren daar nog twee zoons Jan en Bram en twee verloofden van dochters van het echtpaar Abspoel. Al met al een spannende tijd, vooral toen een Duitse officier op een dag polshoogte kwam nemen, kennelijk om te kijken of de jeugdherberg een geschikt onderkomen voor soldaten zou zijn. Dat ging gelukkig niet door. De laatste groep Rotterdamse kinderen was toen al, met vertraging, opgehaald door een stadsbus van RET die op hout reed! We hebben die bus nog met boomtakken bedekt toen hij bij de jeugdherberg geparkeerd stond. De Engelsen probeerden namelijk alles wat kon rijden kapot te schieten met jachtvliegtuigen.
(lees verder..) (pag.52)